Środa Filozoficzna i kontynuacja tekstu ‚Czym jest mądrość z 1 t. Terapii Filozoficznej dr filozofii Ulki Wolskiej
Bez poznania i aktów czystej prawdy zgodnej z tym, co zachodzi w rzeczywistości w powiązaniu z dobrem i pięknem, trudno o mądrość…
cz. 3 – dążymy do mądrości od zawsze…
Dla Pierra Hadot jest Sokrates pośrednikiem między transcendentalnym ideałem mądrości i konkretną rzeczywistością człowieka. Nie jest mędrcem, jest „filo-zofem”, czyli miłującym mądrość, wzorzec idealny i transcendentalny .
Inny starożytny filozof Epikur także bardzo podkreślał wagę mądrości w życiu człowieka. „Mądrość (φρόνησιζ) jest początkiem wszelkiego dobra i dobrem najwyższym […]. Ona nas uczy, że nie można żyć przyjemnie, jeśli się nie żyje mądrze, pięknie i sprawiedliwie” .
Krótko pokaże tu jeszcze kilka zdań na temat mądrości wybranych przeze mnie filozofów, i tak:
Kartezjusz uważał, że „Mądrość, która polega na badaniu prawd, do których rozum jest zdolny, staje się dostępna dla każdego, możliwa do wyuczenia i wyćwiczenia”.
U Johna Locka – człowiek mądry jest jednocześnie prawy i rozsądny.
Kant mądrość przyjmował, jako ideał, którego człowiek nie jest w stanie spełnić w formie doskonałej, może jedynie poprzez odpowiednią refleksję filozoficzną zbliżać się do idei mądrości, która stanowi dla niego podstawę filozofii, podobnie jak idea świętości jest podstawą chrześcijaństwa.
Według św. Tomasza „Spośród wszystkich dociekań ludzkich badanie mądrości jest najdoskonalsze, najszczytniejsze, najpożyteczniejsze i najradośniejsze. Najdoskonalsze, gdyż człowiek, o ile oddaje się badaniu mądrości, o tyle posiada już jakąś część prawdziwego szczęścia”.